Mantelzorgcursus
Irma Bennenk ondersteunt haar moeder bij de zorg voor haar dementerende vader en volgde de mantelzorgcursus van Florence, Marente en Voorschoten Voor Elkaar. "Je kunt de situatie niet veranderen, je kunt alleen proberen alles zo goed mogelijk te organiseren."
De vader van Irma Bennenk dementeert. Haar moeder zorgt voor hem. Irma (50) helpt haar moeder met praktische zaken en past soms op. "Mijn vader heeft een gezond lijf, maar zijn hersenen gaan hard achteruit. De zorg voor hem wordt steeds moeilijker. Hij gaat nu drie dagen naar de dagopvang en 's ochtends en 's avonds komt er thuiszorg. We zijn begonnen met tehuizen bekijken, ook omdat mijn moeder dan stap voor stap kan wennen aan het idee dat er een moment komt dat mijn vader niet langer thuis kan blijven wonen."
Rouwproces
"Mijn moeder moet nu voortdurend op mijn vader letten. Dat is heel zwaar, praktisch maar ook emotioneel. Ze zijn meer dan vijftig jaar getrouwd en kennen elkaar sinds hun vijftiende. Mijn moeder kan niet meer met mijn vader praten over wat haar dwarszit, niet meer bij hem uithuilen. Ze zit een rouwproces terwijl mijn vader er nog is. Voor mij als dochter is het makkelijker. Ik zie dat mijn vader gelukkig is. Hij heeft het prima naar zijn zin. Alles wordt voor hem geregeld, hij heeft een heel fijn leven. Als er eens iets misgaat, is hij het binnen vijf minuten vergeten. Hij leeft volledig in het hier en nu. Hij weet zelf dat hij dingen vergeet of niet meer snapt, maar hij beseft niet welke impact dat op zijn omgeving heeft. Hij heeft niet door hoe zwaar het voor ons is. Als hij merkt dat wij het moeilijk hebben, zegt hij vrolijk: 'Maar ik kan toch helpen?' Nee, je kunt ons nou juist niet helpen. Mijn vader gaat redelijk fluitend door het leven. Voor ons is dat soms best frustrerend. Wat mij het meest raakt, is het verdriet van mijn moeder. Over mijn vader maak ik me minder zorgen. Ik zie dat we het voor mijn vader wel kunnen regelen: de mogelijkheden en faciliteiten zijn er. Je kunt de situatie niet veranderen, je kunt alleen proberen alles zo goed mogelijk te organiseren."
Je kunt samen om verhalen lachen en huilen
Contact met lotgenoten
Irma en haar moeder volgden bij Florence, Marente en Voorschoten Voor Elkaar de cursus voor mantelzorgers van mensen met dementie. "Het was een heldere cursus. Er werd ook veel uitgelegd over alzheimer en dementie. Dat is fijn, want kennis van de theorie helpt voor meer begrip. Het contact met lotgenoten was ook heel waardevol. Je kunt je verhalen met iemand delen. Je kunt samen om die verhalen lachen en huilen. En je wisselt tips en ervaringen uit: ik pak het zus en zo aan. Ik denk dat deze cursus ook heel belangrijk kan zijn voor andere mensen uit de omgeving, en niet alleen de partners. Het helpt als er meer mensen begrijpen wat er speelt en erbij betrokken worden."
Marieke & Bram de Vries
Marieke volgde een cursus om te leren omgaan met de psychiatrische problemen van haar broer. "Je kunt niet voor een ander zorgen als je niet eerst goed voor jezelf zorgt. Ik leerde om mijn grenzen aan te geven op een liefdevolle manier." De broer van Marieke de Vries heeft psychiatrische problemen. Maar wat de exacte diagnose is, dat weet ze niet. "De behandelaars van het GGZ hebben een beroepsgeheim. Als de patiënt niet wil dat zijn omgeving weet wat hij mankeert, dan mogen de behandelaars niets zeggen. Ik denk dat hij borderline heeft, in combinatie met een bipolaire stoornis. Misschien weet hij zelf ook niet wat de officiële diagnose is; misschien wíl hij die helemaal niet weten."Marieke volgde een cursus om te leren omgaan met de psychiatrische problemen van haar broer. "Je kunt niet voor een ander zorgen als je niet eerst goed voor jezelf zorgt. Ik leerde om mijn grenzen aan te geven op een liefdevolle manier." De broer van Marieke de Vries heeft psychiatrische problemen. Maar wat de exacte diagnose is, dat weet ze niet. "De behandelaars van het GGZ hebben een beroepsgeheim. Als de patiënt niet wil dat zijn omgeving weet wat hij mankeert, dan mogen de behandelaars niets zeggen. Ik denk dat hij borderline heeft, in combinatie met een bipolaire stoornis. Misschien weet hij zelf ook niet wat de officiële diagnose is; misschien wíl hij die helemaal niet weten." Sponzen en spiegels Marieke paste altijd goed op haar broer. "Ik ging regelmatig langs, om te controleren hoe het met hem ging, en om te zien of hij niet te veel dronk of een overdosis medicijnen innam. Regelmatig moest ik een ambulance bellen, of de politie om de deur open te maken. Ik lette op hem en zorgde er zo voor dat de gevolgen van zijn stoornis beperkt bleven. Maar ik heb geleerd dat mijn hulp niet bevorderlijk was voor zijn gezondheid, omdat ik zijn problemen voor hem oploste." Tijdens een familiegesprek bij Rivierduinen, waar haar broer therapie volgt, werd ze erop gewezen dat er cursussen zijn voor naasten. Ze ging de cursus 'Omgaan met borderline voor naast betrokkenen' volgen, een cursus van tien bijeenkomsten van elk twee uur. "Het was een psycho-educatieve cursus: wat is borderline, waar komt het vandaan en hoe ga je er als naaste mee om? Ik leerde er dat er 'sponzen' en 'spiegels' bestaan. 'Sponzen' zijn de ultieme mantelzorgers. Die helpen de patiënt met alles en lossen alle problemen voor hem op. Het probleem daarbij is dat sponzen zo de situatie in stand houden. De patiënt leert niet wat hij fout doet en heeft geen reden om zijn gedrag aan te passen. 'Spiegels' houden de patiënt een spiegel voor en bewaken hun eigen grenzen, zodat de patiënt zélf verantwoordelijk blijft. Ik ontdekte dat ik me gedroeg als een spons, en daarmee de problemen van mijn broer erger maakte; bovendien was mijn taak zo zwaar dat ik zelf psychische problemen kon krijgen als ik niet beter voor mezelf ging zorgen. Je kunt niet voor een ander zorgen als je niet eerst goed voor jezelf zorgt. Ik leerde om mijn grenzen aan te geven op een liefdevolle manier. Een borderliner heeft een spiegel nodig, niet iemand die zijn was doet." Een borderliner heeft een spiegel nodig, niet iemand die zijn was doet Herkenning Voor Marieke was ook het sociale aspect van de cursus belangrijk. "Het was heel fijn om te zien dat ik niet de enige ben, om te weten dat er andere mensen zijn die hetzelfde meemaken." Nu de cursus voorbij is, houdt ze contact met de andere cursisten. "We hebben een Whatsapp-groepje opgericht en willen elkaar regelmatig gaan opzoeken, zodat we ons hart kunnen luchten. Het is belangrijk om erkenning te krijgen voor de problemen waar je als naaste tegenaan loopt, en om jezelf te herkennen in wat een ander meemaakt." Deel deze verhalen en inspireer anderen om ook te helpen! Facebook Twitter LinkedIn Whatsapp Forward
Lees het verhaal